To i Owo: Ant-man

• Przede wszystkim we wszelkich rozmowach mówię: Człowiek Mrówka. Brzmi to tak fantastycznie absurdalnie, przywołuje na myśl horrory z lat '50 i dawne filmy sci-fi.
• Filmowi udaje się wskrzesić czar pierwszych filmów Marvela, nie próbuje udawać, że oglądamy Bardzo Ważne Rzeczy, bohaterzy nie ratują świata pięć minut przed jego końcem, a ostateczna walka sił dobra i zła nie toczy się w niszczonych miastach przez grupy pełne niezwykłych mocy tylko w różowej sypialni małej dziewczynki gdzie walczy ze sobą dwóch całkiem zwykłych mężczyzn, którzy mają dostęp do super garderoby. To zaskakująco odświeżające.
• Strukturą przypomina mi pierwszego Iron Mana, gdzie świat jest jeszcze całkiem mały (twórcy zostawiają nam zaskakująco dużo swobody w ignorowaniu uniwersum Marvela - np. zupełnie nieistotne jest z kim Człowiek Mrówka walczy na dachu tajemniczego magazynu), a główny bohater próbuje sobie poradzić z własnymi relacjami ze światem przy pomocy ekstra kostiumu. Tam emocje filmu niósł pełen charyzmy Robert Downey Jr, tu role protagonisty pełni uroczy i z fantastycznym komediowym wyczuciem Paul Rudd.
• Judy Greer powinna zmienić agenta, bo ileż można przewracać oczami widząc ją znów w roli archetypu nudnej matki.
• Antman realizuje zasadę, która tak świetnie wychodzi w Capitain America - tam pod pozorem filmu o superbohaterach oglądamy film wojenny (odwołujący się do klasyków z lat '50 i '60) lub film szpiegowski (czerpiący z tradycji lat '70). Tutaj mamy klasyczny heist movie (chyba nie ma polskiego odpowiednika na hasło filmy o złodziejach - mam na myśli gatunek reprezentowany choćby przez The Italian Job z 1969).
• Dlaczego zły charakter zawsze jest łysy? 
• Bardzo przyjemnie oglądać film, który pozwala nam śmiać się nie dlatego, że jest tak żenująco - Antmanowi udaje się nie brać siebie zbyt poważnie i jest na tyle inteligentny, że wie, iż niemal komputerowo generowane sceny walki nie robią już na publiczności wrażenia. Zamiast tego daje nam czystą radość i serię gagów (paletka pingpongowa! Thomas the Tank Engine!)
• I na koniec Michael Pena, któremu podarowano dwa fantastyczne monologi - radzę się wsłuchać w rytm i melodię jego wypowiedzi, genialny sposób w jaki wciela w życie głosy innych.